در ازدواج هایی با این سبک، زوجین به جای آنکه با موضوعات مشکل ساز روبه رو شوند، سعی در نگهداری یک وجه مثبت دارند. فواید این نوع سبک ازدواج، مودت قلبی، قابلیت پیش بینی و امنیت است. این زوج ها، خودشان را زوج طبیعی و مطلوب می دانند و دیگران نیز همین نظر را درباره آن ها دارند. ابتدایی ترین سود این سبک ازدواج، ارتباطی مبتنی بر حمایت اجتماعی، دوستی های خانوادگی و مذهبی است. ارتباط ها، حمایتی و غیر رقابتی است و در اکثر ابعاد زندگی، سازگار و دارای توافق هستند. تعارض در این سبک زندگی، ملایم و کوتاه است. در این سبک، هر شخص برای حل تعارض، به انجام کاری به شیوه و روش خودش اقدام می کنند و یا اینکه نوعی سازش وجود دارد.
خطر اصلی برای زوج هایی با سبک حداقل سازی تعارض، عدم روبرو شدن با مشکلات و تعارض هایی است که نمی توان از آنها اجتناب کرد. موضوعات مشکل زایی وجود دارد، باید با آن ها روبرو شد. از جمله، از دست دادن شغل، تجربه افسردگی همسر، کشش به سمت فرد دیگر، بیماری یا مرگ یکی از والدین و یا بحران های مالی. زوجین قصد اجتناب از مشکل در طول زمان دارند، اما وقوع برخی از مشکلات، غیر قابل پیش بینی هستند و گاهی اوقات اجتناب، موجب مزمن تر شدن مشکل می شود. رویارویی با مشکلات حاد آسان تر است. رشد در صورتی که تماس هیجانی کمی وجود داشته باشد، لذت، اشتیاق و روابط جنسی رو به خاموشی می رود. رشد شخصی در این سبک منع شده است زیرا زوج می ترسد که هر تغییری، اثر منفی بر ازدواج بگذارد. در این سبک، موازی نبودن زوجین با یکدیگر و کمرنگ شدن ارتباط خالص بین آن ها، ازدواج را روبه انحطاط برده و آن را به یک الگوی ارتباطی کوتاه مدت و حسته کننده تبدیل می کند.
برای ازدواج هایی با سبک حداقل سازی تعارض، رضایت زمانی به وجود می آید که زوجین ارزش های یکدیگر را تأیید کنند.